26 januari 2020

O.V.T. De Toekomst

In 1980, toen ik acht jaar oud was, mochten alle kinderen van lagere school de Bosgaard een tekening maken van hoe we dachten dat het jaar 2000 er uit zou zien. Het was geen moeilijke opdracht. Iedereen wist ongeveer wat ons te wachten stond.

In het jaar 2000 zou men per vliegtuig naar het werk gaan en met een raket naar de maan vliegen om daar vakantie te vieren. Voor boodschappen zouden we de helikopter pakken. Op straat zouden robots de dienst uit maken. Niet van die griezel robots die je tegenwoordig op youtube ziet als het gaat over de toekomstige oorlogsvoering, maar gemoedelijke zilverkleurige robots met een kubusvormig hoofd op een nog groter in foliepapier ingepakt lijf. Van die robots die als ze langs waggelen nog het meest doen denken aan een iets beschonken boertje uit de Ardennen die door een mysterieuze kraakbeen ziekte zijn knieën en ellebogen niet kan buigen. Geen robots die goedkope arbeidskrachten vervangen,  voor massa ontslagen zorgen en zo de samenleving ontwrichten.

Nee.

Meer dan wat piepgeluidjes en zwaaien met hun onbuigzame armen zat er voor die robots uit de toekomst niet in.  Verder zouden er in de toekomst heel veel hologrammen zijn en mensen pillen eten in plaats van ouderwets voedsel.

Dat was het wel zo’n beetje.

Ik herinner mij dat ik, en met mij de hele school, erg naar die toekomst uit keek.

Tot zo ver de toekomst in het jaar 1980.

Het liep allemaal anders. Ik weet nog precies het moment dat ik mij begon te beseffen dat we het misschien allemaal mis hadden. Dat inzicht kwam tijdens Space 86 een grote ruimtevaart manifestatie in de Utrechtse Jaarbeurs.

Samen met mijn vrienden Quinten, Ellert en Daan hadden we daar Chriet Titulaer in levende lijden rond zien lopen.

Chriet Titulaer was de op een Salavistische vogel liefhebber gelijkende televisiepresentator met Limburgse tongval die populairwetenschappelijke programma’s maakte waarin hij Nederland verklapte wat de toekomst zoal voor ons in petto had.

Zo herinner ik mij dat Chriet Titulaer in zijn Wondere Wereld vol ontzag de eerste door Philips ontwikkelde Compact disc™ aan de Nederlandse televisiekijkers toonde. Om te bewijzen dat CD’s veel robuuster waren dan grammofoonplaten smeerde hij er met een mes boter en jam op. Alsof het een broodje was. Daarna waste hij de CD in een emmertje schoon, droogte hem af en stopte hem in de CD speler. De muziek klonk nog steeds indrukwekkend goed. Voor zover we dat via de slechte speaker van onze TV konden beoordelen.

Op de ruimtevaartbeurs in Utrecht, zagen mijn drie schoolvriendjes en ik hoe Chriet Titulaer met een robot over de beursvloer liep.

De robot kon een praatje maken met mensen. Heel indrukwekkend. De robot klonk wat blikkerig maar was desondanks behoorlijk goed te verstaan.

Tot mijn vriend Quinten door kreeg dat er 10 meter achter de robot een man met een afstandsbediening rond liep die een koptelefoon op had en steeds net in zijn microfoon praatte op het moment dat de robot iets zei.

Toen het jaar 2000 aan brak bleek er een stuk minder te zijn veranderd dan we ons er van hadden voorgesteld. En wat er was veranderend had niemand aan zien komen. Het internet.

Daar had Griet het nooit over gehad. Ja hij had het over viditel, een soort teletekst waar je in kon bellen.*

Het internet daar waren we in 2000 heel enthousiast over. Internet zou er voor zorgen dat iedereen ter wereld elkaar zou gaan begrijpen. Wereld vrede was, net als onsterfelijkheid eigenlijk vooral nog een kwestie van tijd.

Ook dat liep anders.

Als je mij nu vraagt hoe Nederland er over twintig jaar uit ziet, kom ik niet verder dan een heleboel water en dan ongeveer ter hoogte van de Utrechtse heuvelrug het begin van een woestijn vol vluchtelingen uit de randstad.

Ik vrees dat als je een achtjarige vraagt hoe die denken dat de wereld er over twintig jaar uit ziet, ze ongeveer iets soortgelijks zal tekenen.

Ik kan dan alleen maar hopen dat we het ook nu allemaal bij het verkeerde eind hebben.

rectificatie: Een oplettende lezer stuurde mij deze Pagina uit de Eppo waaruit blijkt dat Griet het wel degelijk goed had: