Transitieteam: Beeldenstorm

Het Transitieteam heeft afgelopen week ook een beeld van zijn sokkel getrokken. Bij wijze van spreken dan, want dit beeld stond niet op een sokkel. We hebben het beeld met een hamer kapotgeslagen. Eerst in een paar stukken en daarna net zo lang tot er alleen wat poeder overbleef. Het was geen vandalisme, maar een daad van verzet. Verzet tegen alles waar dat beeld voor stond.

Het beeld stond er al zo lang we ons kunnen herinneren. De gedachte dat wij de macht hadden het te vernietigen was nooit eerder bij ons opgekomen. De gedachte dat wij macht hadden ging recht in tegen alles waar dat beeld voor stond.

Pas deze week begrepen we dat als wij het beeld niet zouden vernietigen, het beeld ons zou vernietigen. Dat is waarom we een hamer hebben gepakt om het stuk te slaan.

Eigenlijk waren we al te laat. Het beeld was al bezig ons te vernietigen. Het beeld was een verslag van onze eigen vernietiging.

Dat we het beeld niet eerder kapotsloegen, komt waarschijnlijk doordat het ons altijd aankeek met een vanzelfsprekende aanwezigheid. Terwijl we nu inzien dat het in de weg stond van alles waar we met het Transitieteam naartoe willen.

Tot we deze week plotseling beseften dat als we echt een Transitie willen, het beeld zou moeten sneuvelen.

We ontkennen niet dat het een kwalitatief hoogwaardig beeld was – het leek als twee druppels water. Juist in die gelijkenis zat de belediging.

Het is dus geen lichtzinnige beslissing geweest het beeld stuk te slaan. We zijn ermee opgegroeid. We waren eraan gehecht, zoals een misbruikt kind gehecht kan raken aan de persoon door wie het wordt misbruikt. Toen we dat beseften, begrepen we dat als wij het beeld niet zouden vernietigen, we medeplichtig waren aan alles waaraan dat beeld ons herinnerde.

Het stukslaan was niet gemakkelijk. Na de eerste klap zagen we tot onze schrik hoe het beeld, in iedere scherf die op de grond lag, ons opnieuw aankeek. Bij iedere scherf die we kapotsloegen, vermenigvuldigde het beeld zich. Dat bleef zo tot we iedere scherf tot poeder hadden geslagen.

Verlost van ons eigen spiegelbeeld kunnen we eindelijk een toekomst tegemoet waarin wij bepalen wie we zijn, waarvoor we staan en waarheen we gaan. Niemand kan de Transitie nu nog stoppen. Zelfs wijzelf niet.