Transitieteam: procedures

Afgelopen week mocht de man die de berichten van het Transitieteam wekelijks aan u doorgeeft dan eindelijk zijn injectie halen. Tien parkeerwachten verwelkomden hem op het vrijwel verlaten parkeerterrein. Hij moest bij aankomst in de ontvangsttent zijn gezondheidsverklaring en paspoort laten zien, alsmede een mail die hij had gekregen waarop de bevestiging van zijn afspraak stond.

Daarna mocht hij verder lopen. Om te voorkomen dat het halen van een vaccin iets feestelijks zou hebben, had de plaatselijke GGD samen met de gemeente speciaal voor de gelegenheid géén muzikanten gevraagd om tegen vergoeding wat muziek te maken. Ook een feestelijke aankleding door werkeloze decorbouwers of kunstenaars was nergens te bekennen.

Toen hij zijn brieven en paspoort nogmaals aan een beveiliger had getoond, mocht onze medewerker door naar een loket waar hij te horen kreeg dat er toch nog één brief ontbrak. Hij had zijn paspoort, hij stond in de computer, hij was op tijd gekomen, kon een mail met streepjescode laten zien, alsmede de tekstberichten van de GGD. Maar één brief ontbrak.

Gelukkig werd snel duidelijk dat zelfs in de grootste naoorlogse crisis regels en procedures voorrang krijgen boven vaccineren. Belangrijker dan het bestrijden van een pandemie is het in stand houden van onze bureaucratie. En dus verliet onze medewerker het terrein zonder vaccinatie.

Thuis lag de ontbrekende brief inderdaad op tafel. Er stond geen code op, geen watermerk, alleen zijn naam en wat tekst over waar je een afspraak kunt maken. Dezelfde naam die ook in zijn paspoort stond, en op zijn mail en in de computer van de GGD.

Bij een tweede poging reed hij opnieuw de verlaten parkeerplaats van het vaccinatieterrein op. Toen hij bij het inparkeren een andere bestuurder wat ruimte wilde laten om uit te stappen, dwongen de verkeersregelaars hem onmiddellijk opnieuw in te parkeren. Strak langs de andere automobilist die er nu nauwelijks uit kon, op het verder vrijwel verlaten parkeerterrein.

De onmisbare brief werd, zonder dat er een seconde aandacht aan werd besteed, terzijde geschoven. Immers, zijn naam stond in zijn paspoort en in de computer. De brief bleek een formaliteit. Maar zonder formaliteiten geen bureaucratie en zonder bureaucratie geen Transitie.

Na de prik was er geen stikker of speldje zoals na een bezoek aan de bloedbank, en ook in de wachtruimte was geen muziek of kunst aanwezig.

Wel was er trots. Trots dat een dodelijk virus ons niet van ons stuk heeft gebracht.