Transitieteam: Muziek

Het Transitieteam is dol op muziek. Als we na een lange dag vergaderen thuiskomen, kijken we graag naar dat prachtige tv-programma waarin Matthijs van Nieuwkerk samen met Rob Kemps door Parijs zwerft om zich te verdiepen in het Franse chanson.

Na vijftien jaar programma’s te hebben gemaakt waarin muzikanten gratis moesten optreden, wilde Van Nieuwkerk weleens weten waarom uit armoede zulke mooie muziek voortkomt. En dus ging hij op zoek naar een geestverwant die, net als hij, goede smaak gebruikt om zijn eigen opportunisme te camoufleren.

Van Nieuwkerk kwam uit bij Rob Kemps, bij het Transitiepubliek bekend als die man van Snollebollekes. Kemps verdient zijn brood door toegankelijke carnavalshits met een harde beat onder de aandacht te brengen van een breder publiek. Om te voorkomen dat er ook maar iemand afhaakt, bestaan zijn teksten nooit uit meer dan vier korte zinnen. De aangewezen persoon dus om een genre te duiden dat zich verhoudt tot tekst als Matthijs tot balkenendenorm.

Kemps en Van Nieuwkerk zijn ook geestverwanten omdat ze als geen ander begrijpen dat liefde voor muziek nooit ten koste mag gaan van kijkcijfers. Wanneer muziek in verkeerde handen valt, kan ze zorgen voor diepgang en ontroering. Van Nieuwkerk wist dit in zijn programma altijd te voorkomen door kijkers nooit langer dan één minuut aan muziek bloot te stellen. Als de kijker afhaakt, dooft het licht.

Matthijs en Rob tonen vooral dat ze iets kunnen waar veel muzikanten wat van kunnen leren: goed geld verdienen lukt juist het best als je het jezelf niet te moeilijk maakt. Cultureel ondernemerschap noemen wij dat bij het Transitieteam. Iedere aflevering van hun prachtige tv-programma is het weer ontroerend om te zien hoe de heren zichzelf hebben weten te overtuigen dat muziek ons niet alleen kan raken, maar dat het ook geschikt is om je eigen imago wat op te poetsen.

Toch konden deze twee Transitiehelden niet tippen aan het concert dat wij deze week bijwoonden van presentator en komiek Tijl Beckand. Beckand oogst al jaren bewondering in Hilversum, omdat hij naar klassieke muziek durft te luisteren. Om die prestatie te belonen mocht hij deze week de Negende symfonie van Beethoven dirigeren. Dat Tijl geen noten kan lezen, compenseerde hij door beroemd te zijn. Het bewijst voor ons maar weer eens dat muziek ons ook na de Transitie gewoon zal blijven ontroeren.