16 september 2022

nieuwbrief september

Jullie tijd is veel waard, daarom stuur ik deze nieuwsbrieven alleen als ik echt iets te melden heb. Wat best jammer is, want deze service kost me hoe dan ook meer dan 60 euro per maand. Voor dat zelfde bedrag kan ik jullie iedere week lastig vallen met een nog veel langere mailtjes. Maar zo ben ik niet. Ik houd rekening met jullie drukke levens. Want zo ben ik.
Wat ik bedoel te zeggen is, lees nu dan tenminste wel even wat er in staat, anders is al die moeite helemaal voor niets geweest. De rest van deze paragraaf kan je trouwens meteen overslaan, want daar staat verder niets van belang meer in. Als je nu toch nog aan het lezen bent is dat echt zonde van je tijd. Zoals het ook zonde van mijn tijd is dat ik deze zinnen nog zit te schrijven. Eigenlijk moet ik namelijk vandaag mijn tekst leren van vanavond. Vanavond ga ik namelijk mijn voorstelling Micha Wertheim voor heel even hernemen, zoals dat heet. Na drie maanden niet spelen heb ik er echt zin om weer met de voorstelling, waar ik begin dit jaar mee in premiere ging, nieuw leven in te blazen. Maar voor ik mij volledig kan concentreren op die nieuwe show moet eerst mijn TODO lijstje zijn afgewerkt. Deze brief is het laatste klusje dat op dat lijstje staat. Vandaar dat ik maar door ga met deze paragraaf, die je, zoals ik al schreef, gerust over had kunnen slaan. Maar wie dit nog leest heeft blijkbaar net als ik behoefte om één en ander uit te stellen. Dat begrijp ik maar al te goed. Maar nu is het echt tijd om wat tips: 

De eerste voorstelling die ik dit seizoen zag, was die van Stefano Keizers. Toegegeven, ik ging er met lichte tegenzin heen, omdat Stefano, het alter ego van Gover Meit, steeds vaker opduikt in TV programma’s waar ik heel slecht tegen kan. Maar binnen een paar tellen had ik hem dat alles vergeven. Sterker nog, het is net als na het zien van zijn eerste voorstelling meteen duidelijk dat die afkeer hoort bij dat wat de voorstelling zo bijzonder maakt. Nog dagelijks denk ik met heel veel plezier terug aan deze originele aangrijpende voorstelling die het midden houdt tussen cabaret en performance kunst. Het voelde op een apocalyptische manier ook erg vooroorlogs, zoals het cabaret in Duitsland gevoeld moet hebben tijdens het interbellum. Wat weer niet zo heel verwonderlijk is omdat alles in onze huidige tijd steeds meer op die periode lijkt

In de auto naar vakantieland luisterden we met de hele familie naar de prachtige  podcast van Sara de Monchy, die een beetje doet denken aan een van de beste podcasts ooit (Mystery Show), maar die beslist goed genoeg is om zich daar weer van te onderscheiden. En als mede oprichter van Echt Gebeurd kan ik natuurlijk moeilijk klagen over mensen die een goed idee in onze taal een vervolg geven.


KIRAC is wat je noemt een geruchtmakend kunstenaarsduo.

De afgelopen jaren verschenen er onregelmatig korte en soms lange films van hen online. Die keek ik vaak met een koortsig ongemak, steeds opnieuw. Niets is wat het lijkt bij deze makers die te vaak verkeerd begrepen worden. Of ze daar zelf aan bijdragen interesseert mij eigenlijk niet zo veel. Eigenlijk houd ik wel van kunst waarin je zelf de weg moet durven zoeken. Hun kijk op de kunstwereld is verfrissend, maar wie beter oplet ziet dat ze veel meer willen en kunnen dan een polemiek voeren. Deze zomer las ik een paar boeken van Milan Kundera. Diens heldere, principiële en zintuigelijke opvattingen over literatuur deden me meer dan eens aan KIRAC denken.

Inmiddels hebben ze nu ook een podcast waarin ze op een heel enthousiaste en persoonlijke manier enthousiasmerende filmkritiek geven. Vaak stoort het mij wanneer Nederlandse kunstenaars Engels als voertaal kiezen, maar omdat Stefan Ruitenbeek and Kate Sinha die taal echt beheersen en bovendien wat te melden hebben, kan ik er prima mee leven.

Als jullie dan toch podcasts gaan downloaden is het misschien leuk om te weten dat ik deze week EINDELIJK te gast was in de podcast Ervaring voor Beginners. Zelf luisterde ik meer dan eens naar de inspirerende gesprekken die Theo Maassen daar in voert met makers over wat ze door de jaren zoal geleerd hebben. Zoals ik eerder dit jaar trouwens ook al te gast was bij de Electra podcast waarin comedians vertellen over hun eerst gênante ervaringen.

Nu ik toch jullie aandacht heb, wil ik graag ook even wijzen op het nieuwe boek van David Wertheim dat deze week verscheen. David en ik hebben niet alleen toevallig de zelfde achternaam, sommige mensen vinden zelfs dat we op elkaar lijken. Al denkt onze moeder daar heel anders over. Het is een heel interessant, verfrissend en prikkelend journalistiek boek geworden met als opening misschien wel de mooiste twee woorden uit de Nederlandse non fictie.

Zo, dan stap ik nu in de auto om onderweg naar Boxmeer het nieuwe boek van Raynor Winn te luister-lezen, want op zaterdag 5 november mag ik haar interviewen tijdens het altijd leuke Crossing Border festival in Den Haag. Over haar twee eerdere boeken schreef ik al eens een essay dat trouwe lezers van deze nieuwsbrief natuurlijk al kenden.  Er zijn nog kaarten.

Net als voor Micha Wertheims Voor Heel Even,